یک ترانه به لهجهٔ قزوینی از شهید مقبل:
| یه خانه داشتیمان کُنج بلاغی | خانه مان مِماندش عین سلاغی | |
| یه کرسی داشتیمان سه پایه‌ای داشت | لحاف کرسیمان چل تا پینه داشت | |
| یه پنجره داشتیم روشنا مِداد | اگه کهنه مِبستی، نیم شفا مِداد | |
| یه‌هو دیدم صدای فش‌فش در آمد | لنگه دَرمان از جاش یهو در آمد | |
| یادت مِیاد قدیم چه وضعی داشتیم | زیر لحاف کُرسیمان دیزی مِذاشتیم |
از اشعار کهن و بامزهٔ قزوینی دربارهٔ مراسم خواستگاری:
| نَمِدانیم چو کُنیم هرجا مِریمان دِلمان وا نَمِشَد | دل به هرکَس کهِ مبندیم باهامان تا نَمِشد | |
| کارِمان بَس گِرَه خوردَس دیَه هیش وا نَمِشَد | بَختمان هَمچَه دَ خوابَس دیَه هیش پا نَمِشَد | |
| گُفتَه بودم که بِرَم دَمِ خانَشان بیبینمشان | پیش اون بزرگتراش قسم خوران بیگیرمشان | |
| سر کُلَک رسیدم؛ خَندَه کنان بِدیدَمِشان | قوربانِ بَختِم بِرَم؛ خوشِلَه خوشان بدیدمشان | |
| نِصبَ شَب هوشتَک ن بِدیدَمِشان | تولَمَه مِچَرخانید با دخترِ صاب خانَشان | |
| هِرتی تَهِ دِلِم صدا کرد اومدَم به پیششان | قَصدِم این بود که بیگیرم ویشکینی از قومبِشان | |
| گفتمش یه ماش بِدِه خَندَه کنان گفت نَمِشَد | قولتوقم دَردِ مکند؛ شرمم میاد؛ روم نَمِشپد | |
| گفتَمش گردش بریمان شَبِ جُمعَه؛ نه مشد | با یه مَن ناز و ادا گِفتش که هرگز ّنمشد | |
| چُو کُنیم هرجا مِریمان دِلمان وا نَمِشَد | دل به هرکَس کهِ مبندیم باهامان تا نَمِشد |
و شعری دیگر:
| زورکی گوشت خریدم بُردم که دادم به خانه | گفتم اینه کباب کنید بازم برای عصرانه | |
| گربه هه تا مفمد مِجّد مِرد تو قابلمه | سرته انوری کنی مِپَّره مِره تو قابلمه | |
| گوشته ره گربه خوردس بالام جان | نَخودا ره مرغه خوردس بالام جان | |
| ایوا ما گشنمانس بالام جان | مرغه تو آسمانس بالام جان |
و شعری دیگر:
بگم از شهرمان این شهر دیرین
بگم از لهجمان فارسی شیرین
منم قزوینیم با اصل ریشه
نخواهم زد به این فرهنگ تیشه
مِخوریم اشگنه و کشکه بادمجان
با نان سنگک خاش خاش بالام جان
مِخوریم کله جوش آبگوشت دیزی
غذامان سالمس دور از مریضی
نخور پیتزا نخور مرغ سوخاری
بخور نان پنیر کنج بخاری
هوا که گرم مِشد بجّه تو ایوان
بخور آب دوغ خیار نعنا با ریحان
درباره این سایت